Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Szczepan Prax Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Walentek (spr.) Sędzia WSA Edyta Żarkiewicz Protokolant Monika Rał po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 października 2014 r. sprawy ze skargi P. G. - redaktora naczelnego dziennika A na bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w K. w przedmiocie bezczynności w zakresie udostępnienia informacji prasowej 1) zobowiązuje Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego w K. do załatwienia wniosku skarżącego z dnia [...] roku w zakresie dotyczącym formularzy testów; 2) stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 3) zasądza od Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w K. na rzecz skarżącego kwotę: 357 złotych (słownie: trzysta pięćdziesiąt siedem złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Pismem z dnia [...] lipca 2014 r. z logo i nazwą Dziennik [...] "A" S. P., wskazując, że jest dziennikarzem dziennika "A", zwrócił się do Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego (ZO PZŁ) w K. o udzielenie, na podstawie art. 4 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. – Prawo prasowe (Dz. U. z 1984 r. Nr 5, poz. 24 ze zm.), informacji poprzez przesłanie na adres redakcji formularzy testów z ostatnich egzaminów na uprawnienia selekcjonerskie odbywanych w okręgu, z rozdzieleniem na testy pisane w terminie podstawowym oraz na testy pisane w terminie poprawkowym, z zaznaczeniem na formularzach testów lub na oddzielnym dokumencie, które odpowiedzi w poszczególnych pytaniach uznawane były za prawidłowe. Wystąpił również o informację ile punktów należało zdobyć lub na ile pytań odpowiedzieć poprawnie, żeby zaliczyć poszczególne testy.

Z akt wynika, że pismem z dnia [...] sierpnia 2014 r. Przewodniczący ZO PZŁ w K. poinformował S. P. – [...] - iż warunkiem zaliczenia selekcjonerskiego testu egzaminacyjnego jest uzyskanie minimum 80% prawidłowych odpowiedzi, tj. 40 punktów na 50 pytań, które obejmują zasady selekcji populacyjnej i osobniczej zwierząt łownych. Wskazał również, iż upublicznienie testów egzaminacyjnych w całości, ze względu na potrzebę ich wykorzystania w kolejnych egzaminach państwowych dla selekcjonerów uważa za niemożliwe.

Natomiast przed sporządzeniem ww. pisma redaktor naczelny dziennika "A" P. G. pismem z dnia [...] sierpnia 2014 r. (którego wpływ odnotowano w organie w dniu [...] sierpnia 2014 r.), działając przez pełnomocnika, złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na bezczynność ZO PZŁ w K., w której zarzucił naruszenie art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, oraz wniósł o udzielenie informacji zgodnie z wnioskiem z dnia [...] lipca 2014 r. i o zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wskazano, że do dnia dzisiejszego nie została udzielona informacja, o którą dziennikarz S. P. wnioskował w piśmie z dnia [...] lipca 2014 r., a dotycząca przesłania na adres redakcji formularzy testów z ostatnich egzaminów na uprawnienia selekcjonerskie odbywanych w okręgu, z rozdzieleniem na testy pisane w terminie podstawowym oraz na testy pisane w terminie poprawkowym, z zaznaczeniem na formularzach testów lub na oddzielnym dokumencie, które odpowiedzi w poszczególnych pytaniach uznawane były za prawidłowe.

Następnie podniesiono, że zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy Prawo prasowe, przedsiębiorcy i podmioty niezaliczone do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku są obowiązane do udzielenia prasie informacji o swojej działalności, o ile na podstawie odrębnych przepisów informacja nie jest objęta tajemnicą lub nie narusza prawa do prywatności. Z kolei przepis art. 3a stanowi, iż w zakresie prawa dostępu prasy do informacji publicznej stosuje się przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej. Z powyższych regulacji wynika więc, że udostępnienie informacji publicznej prasie odbywa się w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Natomiast art. 4 ust. 1 ustawy – Prawo prasowe poszerza katalog podmiotów zobowiązanych do udzielania prasie informacji o podmioty niewymienione w ustawie o dostępie do informacji publicznej, tj. o przedsiębiorców i podmioty niezaliczone do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku. Stąd też, jak dalej wywodzono, w świetle art. 3a ustawy – Prawo prasowe, dla wskazania właściwego trybu dostępu do określonej informacji w sytuacji, gdy wnioskuje o nią prasa, decydujące znaczenie ma ocena charakteru tej informacji oraz charakteru adresata wniosku. W sytuacji bowiem, gdy wniosek taki będzie dotyczył informacji publicznej i zostanie skierowany do podmiotu zobowiązanego na mocy art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, do udostępnienia informacji publicznych właściwym dla jego załatwienia będzie tryb określony w przepisach tej ustawy. Następnie podniesiono, że w świetle art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej Polski Związek Łowiecki jest podmiotem wykonującym zadania publiczne, a przez to objętym regulacją powyższego unormowania. Jak bowiem wskazano w wyroku NSA z dnia 5 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 89/13, ustawodawca w art. 34 ustawy z dnia 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 42, poz. 372 ze zm.) przekazał temu podmiotowi szereg zadań z zakresu administracji publicznej, w tym m.in.: zachowaniu i rozwoju populacji zwierząt łownych i innych dziko żyjących. Związek realizuje również inne zadania powierzone mu przez ministra właściwego do spraw ochrony środowiska. Wymienione zadania nałożone na Związek w drodze ustawy ze względu na ich cel mają charakter publiczny. Zatem, zdaniem skarżącego, przedmiotowy wniosek z dnia [...] lipca 2014 r., jako dotyczący udzielenia informacji o charakterze publicznym i skierowany do podmiotu wykonującego zadania publiczne, pomimo że pochodził od przedstawiciela prasy, podlegał rozpatrzeniu przez ZO PZŁ w K. w trybie przewidzianym w ustawie o dostępie do informacji publicznej, a nie w trybie art. 4 ustawy Prawo prasowe. To zaś oznacza, że brak odpowiedzi organu jest bezczynnością lub przewlekłym prowadzeniem postępowania w tym przedmiocie, na które redaktorowi naczelnemu dziennika "A" przysługuje skarga do sądu administracyjnego w trybie art. 3 § 2 pkt 8 w zw. z art. 3 § 2 pkt 4 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (postanowienie NSA z dnia 12 kwietnia 2013 r. sygn. akt I OSK 319/13). Wobec przedstawionych argumentów wniesienie skargi uznano za zasadne.

W odpowiedzi na skargę pełnomocnik organu wniósł o odrzucenie skargi względnie jej oddalenie. Zdaniem pełnomocnika skarga jest niedopuszczalna, gdyż instytucja "bezczynności w udzieleniu informacji prasowej" nie istnieje, zaś dopuszczalność drogi sądowej w sprawach z zakresu prawa prasowego określona została w art. 4 Prawa prasowego. Droga sądowa otwiera się zatem wyłącznie w następstwie złożenia żądania redaktora naczelnego o udzielenie odmowy na piśmie, co w sprawie nie miało miejsca.

Następnie wskazano, że osoba podająca się za dziennikarza nie wykazała, iż jest zatrudniona lub działa z upoważnienia i na rzecz redakcji "A". Pismem z dnia [...] sierpnia 2014 r. S. P. otrzymał odpowiedź na swój wniosek z [...] lipca 2014 r., jednakże z uwagi na potrzebę wykorzystania tożsamych testów w kolejnych latach nie udostępniono ich. Jednocześnie podkreślono, że zawarte również we wskazanym wniosku pytanie co do ilości punktów, które należało zdobyć aby zaliczyć test znajduje swoją odpowiedź w rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 28 grudnia 2009 r. w sprawie uprawnień do wykonywania polowania, zatem sprawa ta nie ma charakteru informacji prasowej, ani tym bardziej publicznej.

Za niezrozumiałe uznano podnoszone w skardze twierdzenie, iż podstawą "roszczenia" jest ustawa o dostępie do informacji publicznej, w sytuacji gdy osoba składająca wniosek wskazywała jako podstawę prawna ustawę Prawo prasowe. Natomiast, zdaniem organu, przepis art. 3a ustawy Prawo prasowe jasno stanowi, iż w zakresie informacji publicznej stosuje się ustawę o dostępie do informacji publicznej, zatem to wnioskodawca winien zachować rygor ustawy o dostępie do informacji publicznej o taką informację wnioskując. Tymczasem w sprawie wnioskowano o informacje prasową, zaś wnioskodawca w żaden sposób nie wskazał, że wnioskowana informacja może mieć charakter informacji publicznej. Jednocześnie podniesiono, że testów, których żąda skarżący nie można udostępnić chociażby z powodu tego, że są one wykorzystywane wielokrotnie, jak również, iż naruszało by to prawa autorskie osób, które układały konkretne pytania.

Ponadto dodano, że pismo z dnia [...] sierpnia 2014 r. jest jedynie informacją dla dziennikarza, natomiast gdyby redaktor naczelny poszukiwał ochrony swojego prawa do informacji przed sądem, winien złożyć wniosek o pisemną odmowę informacji zgodnie z art. 4 ust. 3 ustawy Prawo prasowe. Jednocześnie podkreślono, że powodem opóźnienia w udzieleniu S. P. informacji były konsultacje prawne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości m.in. poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Przy czym po myśli art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) kontrola ta obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4 a.

W pierwszej kolejności zaakcentować należy, że przedmiotem skargi jest bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w K. ( jak dotychczas w skrócie ZO PZŁ) polegająca na niezałatwieniu wniosku z dnia [...] lipca 2014 r. o udzielenie informacji prasowej złożonego przez dziennikarza dziennika "A" S. P. Zdaniem Sądu nie budzi wątpliwości, że wniosek pochodzi od prasy w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. – Prawo prasowe (Dz. U. Nr 5, poz. 24 ze zm.). Wprawdzie S. P. nie powoływał się w nim na żadne upoważnienie, jednak wniosek ten posiada logo i nagłówek dziennika "A", wnioskodawca wskazał, że jest dziennikarzem tego dziennika, a jako jego podstawę prawną podał art. 4 ust. 1 Prawa prasowego. Zatem nie ma żadnych podstaw do przyjęcia, że z wnioskiem o udzielenie informacji S. P. występował w imieniu własnym, a nie jako dziennikarz dziennika "A".

Należy zgodzić się z argumentacją strony skarżącej, iż w aktualnym stanie prawnym skarga do sądu administracyjnego na bezczynność podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji prasowej jest dopuszczalna. Świadczy o tym przepis art. 3a ustawy Prawo prasowe, który w zakresie prawa dostępu prasy do informacji publicznej nakazuje stosowanie przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. nr 112, poz. 1198 ze zm.; zwana dalej u.d.i.p.). Oznacza to, że udostępnianie informacji publicznej prasie odbywa się w trybie u.d.i.p. Natomiast art. 4 ust. 1 ustawy Prawo prasowe, jedynie poszerza katalog podmiotów zobowiązanych do udzielania prasie informacji o podmioty niewymienione w u.d.i.p. tj. o przedsiębiorców i podmioty niezaliczone do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku. W konsekwencji, trafnie wywodził skarżący, że dla wskazania właściwego trybu dostępu do określonej informacji, w sytuacji, gdy wnioskuje o nią prasa, decydujące znaczenie ma ocena charakteru tej informacji oraz charakteru adresata wniosku. W sytuacji bowiem, gdy wniosek taki będzie dotyczył informacji mającej charakter informacji publicznej i zostanie skierowany do podmiotu zobowiązanego na mocy art. 4 ust. 1 u.d.i.p. do udostępniania informacji publicznych, właściwym dla jego załatwienia będzie tryb określony w przepisach u.d.i.p. (por. wyrok NSA z dnia 5 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 89/13). Zatem skarga na bezczynność będzie przysługiwać, gdy podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej prasie informacji tej nie udziela, i nie wydaje w tym przedmiocie żadnego aktu (por. postanowienie NSA z dnia 12 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 319/13). publ. CBOSA). Taka sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 u.d.i.p. do udzielenia informacji publicznej zobowiązane są nie tylko władze publiczne, ale także inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności: podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów (art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p.).

Polski Związek Łowiecki jest natomiast podmiotem wykonującym zadania publiczne, a przez to objętym regulacją powyższego unormowania. Zgodnie z art. 34 ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie (t.j. Dz. U. z 2002 r. Nr 42, poz. 372 ze zm.) ustawodawca przekazał temu podmiotowi szereg zadań z zakresu administracji publicznej, w tym m. in.: prowadzenie gospodarki łowieckiej, troskę o rozwój łowiectwa i współdziałanie z administracją rządową i samorządową, jednostkami organizacyjnymi Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe i parkami narodowymi oraz organizacjami społecznymi w ochronie środowiska przyrodniczego, a także w zachowaniu i rozwoju populacji zwierząt łownych i innych dziko żyjących. Związek realizuje również inne zadania powierzone mu przez ministra właściwego do spraw ochrony środowiska. Wymienione zadania nałożone na związek w drodze ustawy ze względu na ich cel mają charakter publiczny. Wymaga podkreślenia, iż powyższe zadania mogą być realizowane również przez organy okręgowe Związku, w tym jego zarządy okręgowe (art. 32a ust. 4 ustawy Prawo łowieckie). Zatem ustalenia wymagało, czy informacja o jaką się zwrócono stanowi informację publiczną.

Pojęcie informacji publicznej określone natomiast zostało w art. 1 ust. 1 u.d.i.p., zgodnie z którym każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną. Wskazać należy, że informację publiczną stanowi treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej. Informacją publiczną będą więc zarówno dokumenty bezpośrednio zredagowane i technicznie wytworzone przez organy administracji publicznej, jak i te których organ używa do zrealizowania powierzonych prawem zadań nawet, gdy prawa autorskie należą do innego podmiotu (tu powstaje ewentualnie kwestia ograniczenia dostępu do żądanych informacji publicznych z uwagi na ochronę tajemnic ustawowo chronionych). Ważne natomiast jest to, by dokumenty takie służyły realizowaniu zadań publicznych przez organ i odnosiły się do niego. Innymi słowy dokumenty takie muszą wiązać się ze sferą faktów zaistniałych po stronie organu. Na taką konkluzję pozwala analiza art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej, wedle którego wnioskiem może być objęte jedynie pytanie o określone fakty, o stan określonych zjawisk na dzień udzielenia odpowiedzi. Zatem realizacja wniosku o udostępnienie informacji w trybie u.d.i.p. nie byłaby możliwa, gdyby wnioskodawca domagał się informacji nieistniejących w dniu jego złożenia, czy wręcz abstrakcyjnych. Z takim jednak wnioskiem nie mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie.

Informacje, o udostępnienie których wystąpiono wnioskiem z dnia [...] lipca 2014 r. do ZO PZŁ, tj. informacje dotyczące formularzy testów z ostatnich egzaminów na uprawnienia selekcjonerskie odbywanych w okręgu, z rozdzieleniem na testy pisane w terminie podstawowym oraz na testy pisane w terminie poprawkowym, z zaznaczeniem na formularzach testów lub na oddzielnym dokumencie, które odpowiedzi w poszczególnych pytaniach uznawane były za prawidłowe (zwane dalej jako "formularze testów") stanowią informację publiczną w rozumieniu przepisów tej ustawy.

Po pierwsze informacje te wiążą się z realizacją zadań wykonywanych przez PZŁ w zakresie prowadzenia gospodarki łowieckiej. Reglamentowane przez Państwo pozyskiwanie zwierząt łownych może odbywać się w drodze polowania wykonywanego przez członków PZŁ na podstawie stosownych uprawnień (art. 42 ust. 1, ust. 3 ustawy Prawo łowieckie). Testy, o które wnioskowano, są natomiast elementem egzaminu mającego na celu uzyskanie selekcjonerskich uprawnień do wykonywania polowania przez członków PZŁ, przeprowadzanego przez komisję, której członków powołuje PZŁ (§ 6 ust. 2 pkt 1 i § 2 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 28 grudnia 2009 r. w sprawie uprawnień do wykonywania polowania - Dz. U. z 2010 r. Nr 3 poz.19, w zw. z art. 42 ust. 6 pkt 3 i art. 43 ust. 2 ustawy Prawo łowieckie). Natomiast w myśl § 6 ust. 2 wymienionego wyżej rozporządzenia pytania testowe opracowuje PZŁ.

Wskazać należy, że o ile "czyste" formularze testów, jak również klucze odpowiedzi do nich, służące przeprowadzeniu bliżej nieokreślonych postępowań konkursowych, czy egzaminacyjnych będą miały charakter abstrakcyjny, o tyle użyte w konkretnym postępowaniu testy stanowią, zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, informację o sprawach publicznych, a stosownie do treści art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. b) oraz pkt 3 lit. d) i lit e), będąc rodzajem informacji dotyczącej organizacji, trybu działania, sposobu prowadzenia i załatwiania spraw podlega udostępnieniu w trybie i na zasadach w niej określonych (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2014 r. sygn. akt II SA/Wa 2385/13, postanowienie NSA z 21 grudnia 2010 r. sygn. akt I OSK 1975/10 publ. w Internecie w CBOSA).

Nie budzi wątpliwości, że w niniejszej sprawie skarżący wystąpił o informację dotyczącą formularzy testów, które służyły przeprowadzeniu ostatniego egzaminu, w tym egzaminu w trybie poprawkowym, mającego na celu uzyskanie uprawnień selekcjonerskich. Chodzi zatem o dokumenty powstałe w związku z prowadzeniem konkretnych spraw (przeprowadzeniem konkretnego egzaminu). Domagał się więc konkretnych dokumentów i to w takim kształcie w jakim użyto ich w postępowaniu egzaminacyjnym. Z chwilą zakończenia tego postępowania zarówno testy, jak i klucze odpowiedzi do nich stają się informacją publiczną i jako takie mogą być objęte wnioskiem o ich udostępnienie w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Inną natomiast rzeczą jest, czy prawo dostępu do nich nie ulega ograniczeniu, na co powołuje się organ w odpowiedzi na skargę.

Zatem skoro wniosek z dnia [...] lipca 2014 r. w zakresie dotyczącym formularzy testów dotyczył informacji o charakterze publicznym i został skierowany do podmiotu wykonującego zadania publiczne, to pomimo, iż żądanie to pochodziło od prasy w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 1 Prawa prasowego, stosownie do art. 3a tej ustawy podlegało ono rozpatrzeniu przez ZO PZŁ w K. w trybie przewidzianym w ustawie o dostępie do informacji publicznej, a nie w art. 4 Prawa prasowego.

Natomiast z bezczynnością mamy do czynienia, gdy zobowiązany podmiot nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale – mimo istnienia ustawowego obowiązku – nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności określonej w art. 3 § 2 pkt 1 – 4a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Na gruncie spraw z zakresu informacji publicznej bezczynność zachodzi w szczególności wówczas, gdy podmiot zobowiązany do udostępniania informacji publicznych, pomimo dysponowania żądaną informacją publiczną, nie udostępnia jej zgodnie z art. 13 ust. 1 w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy, tj. bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, bądź też w tym terminie nie wydaje, na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy, decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej (co jest uzasadnione np. wobec stwierdzenia, że żądana informacja objęta jest ograniczeniem opisanym w art. 5 ust. 1 i 2 u.d.i.p.). Zaznaczyć przy tym należy, że w razie odmowy udostępnienia informacji publicznej, do wydania rozstrzygnięcia w tym przedmiocie, w formie odpowiadającej decyzji administracyjnej, obowiązane są na mocy art. 17 ust. 1 u.d.i.p. poza organami administracji publicznej również inne podmioty wymienione w art. 4 u.d.i.p.

W rozpoznawanej sprawie ZO PZŁ w K. wniosek z dnia [...] lipca 2014 r. otrzymał w dniu [...] lipca 2014 r., zatem – co do zasady - powinien go załatwić w terminie 14 dni, w sposób w nim określony bądź wydać decyzję, bądź poinformować, że nie jest w posiadaniu wnioskowanej informacji. Tymczasem na dzień wniesienia skargi tj. do dnia [...] sierpnia 2014 r. wniosek nie został załatwiony w żaden z opisanych wyżej sposobów.

Stąd też wobec braku odpowiedzi na żądanie, organ pozostawał w bezczynności, a redaktorowi naczelnemu dziennika "A" przysługiwała skarga do sądu administracyjnego na bezczynność w tym przedmiocie, złożona na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 w zw. z art. 3 § 2 pkt 4 Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Wskazać należy, że zgodnie z art. 3a ustawy Prawo prasowe to "prasa" pozostaje w roli podmiotu żądającego informacji. Zatem w sytuacji, gdy wniosek o udostępnienie informacji publicznej wnosi dziennikarz danego dziennika, to redaktorowi naczelnemu redakcji tego dziennika przysługuje legitymacja do wniesienia skargi w takim postępowaniu. Dziennikarz jest bowiem osobą pozostającą w stosunku pracy z redakcją dziennika albo zajmująca się taką działalnością na rzecz i z upoważnienia redakcji (art. 7 ust. 2 pkt 6). Natomiast redaktor naczelny kieruje redakcją i posiada uprawnienia do decydowania o całokształcie jej działalności (art. 7 ust. 2 pkt 7 i 25 ust. 1 Prawa prasowego).

Jednocześnie należy wskazać, że skarga dotyczy bezczynności w rozpoznaniu wniosku z dnia [...] lipca 2014 r. w zakresie dotyczącym formularzy testów. Tylko na tę część wniosku powoływano się bowiem w treści skargi. Oznacza to, że nie dotyczy ona zapytania w kwestii ilości punktów jakie należy zdobyć aby zaliczyć test. Natomiast pismo z dnia [...] sierpnia 2014 r. skierowane do S. P. (a więc już po wniesieniu skargi), w ocenie Sądu, nie jest decyzją o odmowie udzielenia informacji publicznej w zakresie udostępnienia formularzy testów ze względu na ograniczenia wynikające z art. 5 u.d.i.p., a tylko oceną o niemożności ich upublicznienia. Zatem na dzień orzekania przez Sąd nie doszło do załatwienia wniosku w przedmiotowym zakresie w sposób określony w u.d.i.p.

Skoro więc sprawa w zakresie żądania zawartego we wniosku skarżącego z dnia [...] lipca 2014 r. w zakresie dotyczącym formularzy testów nie została załatwiona zgodnie z przepisami ustawy o dostępie do informacji publicznej, to po stronie jego adresata zachodzi bezczynność. Należy jednakże wyjaśnić, że uwzględniając skargę na bezczynność Sąd może jedynie zobowiązać organ do rozpoznania wniosku strony (czyli do jego załatwienia w formie prawem przewidzianej). Nie może natomiast rozstrzygać, czy żądana informacja winna być udzielona, czy też istnieją podstawy do załatwienia wniosku strony w inny sposób, bowiem nie w każdym wypadku informacja publiczna może być udzielona w pełnym zakresie, ze względu na ograniczenia prawa dostępu do informacji określone w art. 5 ust. 1 i 2 u.d.i.p.

W związku z tym Sąd na podstawie art. 149 P.p.s.a. orzekł, jak w punkcie 1 sentencji wyroku. Konsekwencją tego rozstrzygnięcia Sądu jest konieczność ponownego rozpatrzenia i załatwienia wniosku skarżącego z dnia [...] lipca 2014 r. w zakresie dotyczącym formularzy testów w terminie 14 dni od dnia otrzymania prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy (art. 13 ust. 1 u.d.i.p. w zw. z art. 286 § 2 P.p.s.a.). Jednocześnie w ocenie Sądu w kontrolowanej sprawie nie można przypisać organowi bezczynności o charakterze rażącego naruszenia prawa, ponieważ postawa organu była raczej wynikiem błędnej wykładni obowiązujących przepisów, a nie złej woli w załatwieniu wniosku. O kosztach postępowania, na które składa się wpis sądowy, oraz koszty zastępstwa procesowego, orzeczono w punkcie 3 sentencji na podstawie art. 200 oraz art. 205 § 1 P.p.s.a.