Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jolanta Szaniecka (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Elwira Brychcy Sędzia WSA Tomasz Świstak Protokolant st.sekr.sąd. Mariola Kaczmarek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 lutego 2015 r. sprawy ze skargi Redaktora Naczelnego dziennika "A" – P. G. na bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku "B" w K. w przedmiocie udzielenia informacji publicznej; I. umarza postępowanie w zakresie zobowiązania organu do rozpoznania wniosku z dnia (...) w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej, II. stwierdza, że bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku "B" nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, III. zasądza od Zarządu Okręgowego Polskiego Związku "B" w K. na rzecz skarżącego kwotę (...) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Pismem z dnia (...) września 2014 r. K. M. działając jako dziennikarz dziennika "A" zwrócił się do Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w K., na podstawie art. 4 ust. 1 i 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. – Prawo prasowe (Dz. U. z 1984 r., Nr 5, poz. 24), o udzielenie informacji dotyczącej ostatniego, przeprowadzonego w okręgu, kursu dla nowowstępujących do Polskiego Związku Łowieckiego, poprzez podanie wszystkich tytułów kosztów i ich wysokości przyjętych w kalkulacji dla wyliczenia sumarycznego kosztu kursu pokrywanego przez jego uczestników, z podaniem dat odbywania się kursu, liczby jego uczestników i ile zobowiązany był zapłacić każdy z nich. Wnioskodawca zaznaczył, że w przypadku odmowy udzielenia żądanych informacji prosi, w imieniu redaktora naczelnego, o złożenie w ciągu 3 dni odmowy w trybie art. 4 ust. 3 ustawy Prawo prasowe. Powyższe podanie wpłynęło do Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w K. w dniu (...) września 2014 r.

Przewodniczący Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w K. pismem z dnia (...) października 2014 r., skierowanym na adres Dziennik Łowieckiego, udzielił odpowiedzi na pismo z dnia (...) września 2014 r. i udostępnił informacje dotyczące ostatniego, przeprowadzonego w okręgu, kursu dla nowowstępujących do Polskiego Związku Łowieckiego. Pismo powyższe zostało nadane drogą pocztową w dniu (...) października 2014 r.

Pismem z dnia (...) października 2014 r., nadanym w dniu (...) października 2014 r. (k. 25 akt sądowych) reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika redaktor naczelny dziennika A" P. G. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu skargę na bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w K. w przedmiocie udzielenia informacji prasowej zgodnie z wnioskiem z dnia (...) września 2014 r.

W uzasadnieniu skargi skarżący przedstawił dotychczasowy przebieg postępowania w niniejszej sprawie oraz wskazał, że do dnia wniesienia skargi wnioskowana informacja nie została udzielona. Wyjaśnił m.in., że udostępnianie informacji publicznej prasie odbywa się w trybie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tekst jedn. Dz. U. z 2014 r., poz. 782). Natomiast art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe poszerza katalog podmiotów zobowiązanych do udzielania prasie informacji o podmioty nie wymienione w ustawie o dostępie do informacji publicznej tj. o przedsiębiorców i podmioty nie zaliczone do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku. Zatem w świetle art. 3a ustawy Prawo prasowe dla wskazania właściwego trybu dostępu do określonej informacji, w sytuacji, gdy wnioskuje o nią prasa, decydujące znaczenie ma ocena charakteru tej informacji oraz charakteru adresata wniosku. W sytuacji bowiem, gdy wniosek taki będzie dotyczył informacji publicznej i zostanie skierowany do podmiotu zobowiązanego na mocy art. 4 ust. 1 ustawie o dostępie do informacji publicznej do udostępniania informacji publicznych, właściwym dla jego załatwienia będzie tryb określony w przepisach powołanej powyżej ustawy.

Następnie podniesiono, że zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej do udzielenia informacji publicznej zobowiązane są nie tylko władze publiczne, ale także podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. Strona skarżąca podniosła, iż Polski Związek Łowiecki jest podmiotem wykonującym zadania publiczne, a przez to objętym regulacją powyższego unormowania. Polski Związek Łowiecki wykonuje m.in. zadania administracji publicznej, w tym między innymi polegające na zachowaniu i rozwoju populacji zwierząt łownych i innych dziko żyjących. Ponadto Polski Związek Łowiecki realizuje również zadania powierzone mu przez ministra właściwego do spraw ochrony środowiska. Wymienione zadania nałożone na Związek w drodze ustawy mają charakter publiczny, dlatego informacja o działalności jego organów, określonych w ustawie winna być udzielana na wniosek tak prasy, jak i każdego obywatela R.P. na postawie przepisów ustawie o dostępie do informacji publicznej.

Dalej skarżący podniósł, iż z art. 42 ust. 9 ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 1226) wynika, że działalność Polskiego Związku Łowieckiego obejmuje ustalanie wysokości opłat za szkolenie i egzaminowanie na uprawnienia do wykonywania polowania, zaś związek uwzględnia przy tym poniesione koszty, których wskazania wnioskodawca się domagał. Zatem wniosek z dnia (...) września 2014 r., jako dotyczący udzielenia informacji o charakterze publicznym i skierowany do podmiotu wykonującego zadania publiczne, podlegał rozpatrzeniu przez Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w trybie przewidzianym w ustawie o dostępie do informacji publicznej, a nie w trybie art. 4 ustawy Prawo prasowe. Oznacza to, że brak odpowiedzi Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w K. jest bezczynnością w tym przedmiocie.

W odpowiedzi na skargę Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego w K. (k. 13 akt sądowych) wniósł o jej oddalenie, wyjaśniając, że wnioskowana informacja publiczna została udzielona w piśmie z dnia (...) października 2014 r., które zgodnie z informacją uzyskaną ze strony internetowej Poczty Polskiej zostało odebrane w dniu (...) października 2014 r. W dalszej części pisma Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego wyraził stanowisko, że aktywność P. G., polegająca na składaniu w całej Polsce wniosków do Zarządów Okręgowych Związków Łowieckich, w przedmiocie udzielenia informacji publicznej, nie ma na celu jej faktycznego uzyskania, lecz jest podyktowana chęcią wniesienia skarg do sądów administracyjnych. Podniesiono również, że w ustawie Prawo prasowe brak jest przepisów regulujących kwestię terminu do udzielenia informacji publicznej, co powoduje, że organ, udzielając informacji w terminie 30 dni od daty wpływu wniosku, nie pozostawał w bezczynności.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga okazała się zasadna.

Instytucja skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania, o której mowa w art. 3 § 2 pkt. 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), ma na celu ochronę strony przez doprowadzenie do wydania przez organ rozstrzygnięcia w sprawie. Równocześnie, podejmując rozstrzygnięcie w sprawie ze skargi na bezczynność organu, należy uwzględnić stan sprawy istniejący w dniu wyrokowania. Rozpoznanie przez organ sprawy, w której złożono skargę na bezczynność wyłącza możliwość uwzględnienia tej skargi.

Przenosząc powyższe rozważania do niniejszej sprawy wskazać należy, że w momencie, w którym skarga została nadana tj. w dniu (...) października 2014 r. (k. 25 akt sądowych), wniosek o udzielenie informacji publicznej został już przez Zarząd Okręgowy Związku Łowieckiego w K. rozpoznany i udzielono informacji, dotyczącej ostatniego, przeprowadzonego w okręgu, kursu dla nowowstępujących do Polskiego Związku Łowieckiego (pismo z dnia (...) października 2014 r., doręczone w dniu (...) października 2014 r.). Oznacza to, że w dacie orzekania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, to jest w dniu 06 lutego 2015 r. niemożliwym stało się wydanie rozstrzygnięcia, o jakim mowa w art. 149 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i zobowiązanie organu do rozstrzygnięcia sprawy. Wniosek o udzielenie informacji publicznej został bowiem rozpoznany przez organ przed wniesieniem skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu.

W tym miejscu zauważyć należy, że wydanie decyzji, czy też, co ma miejsce w niniejszej sprawie, rozpoznanie wniosku o udzielenie informacji publicznej, przed wniesieniem skargi, nie może skutkować oddaleniem skargi. Jak bowiem zauważa się w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przepis art. 149 § 1 zd. 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, zgodnie z którym sąd uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania, jednocześnie stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa (zdanie drugie), powoduje, że wydanie decyzji przed wniesieniem skargi na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 powołanej powyżej ustawy nie zwalnia sądu w zakresie orzekania, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce, czy miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa oraz czy uzasadnione jest wymierzenie grzywny (por. postanowienie Naczelnego Sadu Administracyjnego z dnia 26 lipca 2012 r. sygn. akt II OSK 1360/12, Baza NSA; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 04 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 17/13, Baza NSA). Przepis art. 149 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w aktualnym brzmieniu zawiera normę, według której uwzględnienie skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania polega nie tylko na zobowiązaniu organu do wydania aktu w określonym terminie, ale także na rozstrzygnięciu o tym, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce, czy miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa, czy też nie miały charakteru rażącego. Użycie w zdaniu drugim art. 149 § 1 powołanej powyżej ustawy wyrazu "jednocześnie" nie oznacza, że ta część przepisu ma zastosowanie tylko wówczas, gdy sąd zobowiązuje organ do wydania aktu w określonym terminie. Oznacza to, że uwzględnienie skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania administracyjnego może polegać także na stwierdzeniu, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa lub też że bezczynność organu wystąpiła, lecz nie miała charakteru rażącego.

W realiach przedmiotowej sprawy udzielenie informacji publicznej przez Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego w K. przed wniesieniem skargi musiało skutkować umorzeniem postępowania, w oparciu o przepis art. 161 § 1 pkt 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Równocześnie obowiązkiem Sądu było dokonanie oceny skargi i ustalenia czy działanie, względnie zaniechanie organu administracji publicznej, w ramach złożonego wniosku o udzielenie informacji publicznej, wyczerpywało przesłankę rażącego naruszenia prawa.

Ustawodawca dopuszczając możliwość wniesienia skargi na bezczynność organu administracji publicznej, zaniechał zdefiniowania pojęcia "bezczynność". W orzecznictwie podnosi się, że bezczynność, o jakiej mowa w art. 3 § 2 pkt 8 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), ma miejsce w przypadkach, gdy w terminach określonych przepisami prawa organ nie podejmuje żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadzi postępowanie, ale pomimo istnienia ustawowego obowiązku, nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu, lub nie podjął stosownej czynności (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 25 lipca 2012 r., sygn. akt III SAB/Gl 3/12, Baza NSA). Tym samym dla stwierdzenia przez sąd administracyjny bezczynności organu administracji konieczne jest łączne spełnienie wyłącznie dwóch przesłanek: istnienia ustawowego obowiązku podjęcia określonego działania oraz braku jego podjęcia w terminach określonych przepisami postępowania. W konsekwencji zakres sądowej kontroli skargi na bezczynność sprowadza się do ustalenia, czy organ był zobowiązany do wydania aktu lub podjąć czynność oraz czy w zakreślonym przepisami procesowymi terminie, dokonał powyższych działań (P. Daniel, Skarga na bezczynność i przewlekłe prowadzenie postępowania – zakres kontroli, Kontrola państwowa 2013, Nr 3, s. 94). W realiach przedmiotowej sprawy oznacza to, iż obowiązkiem Sądu było rozstrzygnięcie, czy wnioskowana informacja stanowiła informację publiczną, czy zaskarżony podmiot – Zarząd Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w K. – był zobowiązany do jej udostępnienia oraz czy wywiązał się z obowiązków określonych w ustawie o dostępie do informacji publicznej.

Stosownie do treści art. 3a ustawy Prawo prasowe w zakresie prawa dostępu prasy do informacji publicznej stosuje się przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej. Innymi słowy, udostępnienie informacji publicznej prasie odbywa się w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 września 2014 r., sygn. I OSK 2745/13 oraz z dnia 05 kwietnia 2013 r., sygn. I OSK 89/13, Baza NSA).

Przepis art 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej wskazuje, że do udzielenia informacji publicznej zobowiązane są nie tylko władze publiczne, ale także inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w tym podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów (art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej). Niewątpliwie Polski Związek Łowiecki jest podmiotem wykonującym zadania publiczne, do którego mają zastosowanie przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej. Analizując bowiem kompetencje Polskiego Związku Łowieckiego wynikające z przepisów ustawy Prawo łowieckie stwierdzić trzeba, że ustawodawca przekazał mu do realizacji zadania z zakresu administracji publicznej. Zdania te wynikają m.in. z art. 34 powołanej powyżej ustawy i obejmują m.in. prowadzenie gospodarki łowieckiej w obwodach wyłączonych z wydzierżawienia i w obwodach wydzierżawionych przez koła łowieckie, troska o rozwój łowiectwa i współdziałanie z administracją rządową i samorządową, jednostkami organizacyjnymi Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe i parkami narodowymi oraz organizacjami społecznymi w ochronie środowiska przyrodniczego, a także w zachowaniu i rozwoju populacji zwierząt łownych i innych dziko żyjących. Wymienione zadania nałożone na związek w drodze ustawy ze względu na ich cel mają charakter publiczny, o czym świadczy także konieczność odbycia, przez osoby ubiegające się o uprawnienia do polowania, szkolenia prowadzonego przez Związek (art. 42 ust. 4 – 7 ustawy Prawo łowieckie). Co istotne zadania określone w art. 34 ustawy Prawo łowieckie mogą być realizowane również przez organy okręgowe Związku, w tym jego zarządy okręgowe (art. 32a ust. 4 ustawy Prawo łowieckie).

Działalność Polskiego Związku Łowieckiego regulują przepisy ustawy Prawo łowieckie, a w szczególności jej rozdział 6, a także statut. Polski Związek Łowiecki jest zrzeszeniem osób fizycznych i prawnych, które prowadzą gospodarkę łowiecką poprzez hodowlę i pozyskiwanie zwierzyny oraz działają na rzecz jej ochrony poprzez regulację liczebności populacji zwierząt łownych. Polski Związek Łowiecki posiada osobowość prawną. Polski Związek Łowiecki oraz koła łowieckie działają na podstawie ustawy oraz statutu uchwalonego przez Krajowy Zjazd Delegatów Polskiego Związku Łowieckiego. Statut Polskiego Związku Łowieckiego określa w szczególności organy Polskiego Związku Łowieckiego oraz koła łowieckiego, ich kompetencje, tryb dokonywania ich wyboru, zmiany bądź uzupełnienia składu. Przepis art. 33 ustawy Prawo łowieckie wskazuje, że koła łowieckie zrzeszają osoby fizyczne i są podstawowym ogniwem organizacyjnym w Polskim Związku Łowieckim w realizacji celów i zadań łowiectwa (art. 33 ust. 1 ustawy), przy czym posiadają one osobowość prawną i ponoszą odpowiedzialność za swoje zobowiązania (art. 33 ust. 2 ustawy Prawo łowickie), a wskazane statutem organy okręgowe, do których zaliczyć należy Zarząd Okręgowy, koordynują i nadzorują działalność kół łowieckich oraz członków – osób fizycznych niezrzeszonych w kołach łowieckich (art. 33 ust. 4 ustawy Prawo łowieckie). Z powyższych przepisów wynika, że choć w strukturze organizacyjnej zrzeszenia podmiotowość prawną mają jedynie Polski Związek Łowiecki i koła łowieckie, to jednak zarządy okręgowe są statutowymi organami Polskiego Związku Łowieckiego wyposażonymi we własne władcze kompetencje.

W ocenie Sądu, przywołane powyżej przepisy ustawy Prawo łowieckie wskazują, że podmiotem zobowiązanym do zajęcia stanowiska w przedmiocie wniosku o udostępnienie informacji publicznej może być zarówno Polski Związek Łowiecki jak i jego jednostka organizacyjna w postaci zarządu okręgowego (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 kwietnia 2007 r. sygn. I OSK 735/06, Baza NSA; wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 05 kwietnia 2013 r. sygn. akt I OSK 89/13, Baza NSA).

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych. Informacje, o udostępnienie których wystąpiono wnioskiem z dnia (...)września 2014 r. do Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w K., tj. informacji dotyczącej ostatniego, przeprowadzonego w okręgu, kursu dla nowowstępujących do Polskiego Związku Łowieckiego, poprzez podanie wszystkich tytułów kosztów i ich wysokości przyjętych w kalkulacji dla wyliczenia sumarycznego kosztu kursu pokrywanego przez jego uczestników, z podaniem dat odbywania się kursu, liczby jego uczestników i ile zobowiązany był zapłacić każdy z nich stanowią informację publiczną w rozumieniu przepisów art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. f ustawy o dostępie do informacji publicznej. Stosownie bowiem do treści powyższego przepisu informacją publiczną są informacje, o podmiotach, o których mowa art. 4 ust. 1 powołanej powyżej ustawy, w tym o majątku, którym dysponują.

Jak zasadnie wywiedziono w odpowiedzi na skargę, ustawa Prawo prasowe nie wskazuje, w jakim terminie ma zostać udzielona wnioskowana informacja. Zwrócić jednak należy uwagę, że z uwagi na treść art. 3a ustawy Prawo prasowe w zakresie prawa dostępu prasy do informacji publicznej stosuje się przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej. Ustawa powyższa reguluje w sposób kompleksowy powyższą kwestię, wskazując, w art. 13 ust. 1, że udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku. Zgodnie z art. 13 ust. 2 powołanej powyżej ustawy, jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku. Bezczynność w zakresie dostępu do informacji publicznej zachodzi więc, gdy we wskazanym terminie zobowiązany podmiot nie udzieli żądanej informacji lub nie podejmie nakazanych prawem czynności zmierzających do powiadomienia o przyczynach zwłoki i o dodatkowym terminie, albo podejmując te czynności, nie udzieli informacji w maksymalnym dwumiesięcznym terminie (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 lipca 2013 r., sygn. akt I OSK 642/13, Baza NSA; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 sierpnia 2012 r., sygn. akt I OSK 1991/12, z dnia 3 październik 2014 r. sygn. akt I OSK 431/14).

Jak wskazuje analiza akt sprawy, niewątpliwie przewidziany powołanym powyżej art. 13 ust. 1 ustawy od dostępie do informacji publicznej, termin przewidziany do udostępnienia informacji publicznej został w niniejszej sprawie przekroczony. Wniosek o udostępnienie informacji wpłynął bowiem do Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w K. w dniu (...) września 2014 r., natomiast Przewodniczący Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w K. udzielił wnioskowanej informacji dopiero w dniu (...) października 2014 r., przy czym zostało ono nadane drogą pocztową w dniu (...) października 2014 r., a odebrane w dniu (...) października 2014 r. W toku postępowania organ nie poinformował zatem skarżącego o powodach opóźnienia i terminie, w jakim wnioskowana informacja zostanie mu udostępniona. Stwierdzona bezczynność organu nie miała jednak charakteru rażącego naruszenia prawa, gdyż w ocenie Sądu, dwutygodniowa zwłoka w zakresie udostępnienia informacji publicznej nie może być traktowana jako celowe działanie, mające na celu uniemożliwienie uzyskania wnioskowanej informacji. Mając powyższe na względzie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu orzekł jak w pkt 2 sentencji.

O kosztach sądowych Sąd orzekł na podstawie art. 201 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi, zgodnie z którym zwrot kosztów przysługuje skarżącemu od organu, także w przypadku umorzenia postępowania, z uwagi na dokonanie przez organ autokontroli. Wskazany wyżej przepis znajduje bowiem zastosowanie w przypadku, gdy w wyniku wniesienia skargi na bezczynność oraz przewlekłe prowadzenie postępowania, organ wyda akt lub podejmie czynność z zakresu administracji publicznej dotyczący uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, co do którego pozostawał w bezczynności, przewlekłości. O powyższym przesądziła uchwała składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 listopada 2008 r., sygn. I OPS 6/08, ONSAiWSA 2009, Nr 4, poz. 63. O wysokości przyznanego wynagrodzenia Sąd orzekł na podstawie art. 205 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, a także § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 490).