Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 25 listopada 2015 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Grzegorz Saniewski Sędziowie: sędzia WSA Joanna Brzezińska sędzia WSA Jarosław Wichrowski (spr.) Protokolant: starszy sekretarz sądowy Elżbieta Brandt po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 listopada 2015 roku sprawy ze skargi P. G. redaktora naczelnego dziennika "[...]" na bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w [...] w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1. zobowiązuje Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego w [...] do rozpoznania wniosku skarżącego z dnia [...] września 2014 r. w terminie 14 dni od dnia zwrotu akt wraz z prawomocnym wyrokiem, 2. stwierdza, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, 3. wymierza Zarządowi Okręgowemu Polskiego Związku Łowieckiego w [...] grzywnę w kwocie 500 (pięćset) zł, 4. zasądza od Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w [...] na rzecz skarżącego kwotę 357 (trzysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Wnioskiem z [...] września 2014 r. dziennikarz dziennika "Ł." K. M. wystąpił do Z. O. P. Z. Ł. we W. (dalej zwany organem lub ZO ZPŁ) na podstawie art. 4 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy Prawo prasowe o udzielenie informacji dotyczącej ostatniego, przeprowadzonego w okręgu kursu dla nowowstępujących do P. Z. Ł., poprzez podanie wszystkich tytułów kosztów i ich wysokości przyjętych w kalkulacji dla wyliczenia sumarycznego kosztu kursu pokrywanego przez jego uczestników, z podaniem dat odbywania się kursu, liczby jego uczestników i ile zobowiązany był zapłacić każdy z nich. Do dnia złożenia skargi wnioskowana informacja nie została udzielona, ani organ nie wykonał żadnej czynności w sprawie, o których mówi u.d.i.p.

Pismem z [...] września 2015 r. ZO PZŁ wezwał P. G. - redaktora naczelny dziennika "Ł." do wykazania interesu publicznego, ponieważ żądana informacja ma w jego ocenie charakter informacji przetworzonej.

Pismem z [...] października 2014 r. (doręczonym organowi [...] października 2014 r.) P. G. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy skargę na bezczynność organu w zakresie udzielenia prasie informacji publicznej na wniosek z [...] września 2014 r., w trybie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112 poz.1198 ze zm., dalej zwana "u.d.i.p."), w związku z art.3a ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe (Dz. U. z 1984 r., Nr 5 poz. 24 ze zm.). Skarżący zarzucił organowi naruszenie art. 4 ust. 1 u.d.i.p. poprzez bezczynność w udzieleniu informacji publicznej prasie. Mając powyższe na względzie wniósł o nakazanie ZO PZŁ udzielenia informacji zgodnie z wnioskiem z [...] września 2014 r. w ciągu 14 dni oraz zasądzenie od organu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa według norm przepisanych.

W uzasadnieniu organ wskazał, że zgodnie z art. 4 ust. 1 Prawa prasowego, przedsiębiorcy i podmioty nie zaliczone do sektora finansów publicznych oraz nie działające w celu osiągnięcia zysku są obowiązane do udzielenia prasie informacji o swojej działalności, o ile na podstawie odrębnych przepisów informacja nie jest objęta tajemnicą lub nie narusza prawa do prywatności. Poprzedzający ten przepis art. 3a, dodany do ustawy w wyniku jej nowelizacji dokonanej przez u.d.i.p., stanowi natomiast, że w zakresie prawa dostępu prasy do informacji publicznej stosuje się przepisy u.d.i.p. Z powyższych regulacji wynika, że udostępnianie informacji publicznej prasie odbywa się w trybie u.d.i.p. Zatem w świetle art. 3a Prawa prasowego dla wskazania właściwego trybu dostępu do określonej informacji w sytuacji, gdy wnioskuje o nią prasa, decydujące znaczenie ma ocena charakteru tej informacji oraz charakteru adresata wniosku. W sytuacji bowiem, gdy wniosek taki będzie dotyczył informacji publicznej i zostanie skierowany do podmiotu zobowiązanego na mocy art. 4 ust. 1 u.d.i.p. do udostępniania informacji publicznych, właściwym dla jego załatwienia będzie tryb określony w przepisach u.d.i.p., a tak jest w niniejszej sprawie.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p., do udzielenia informacji publicznej zobowiązane są nie tylko władze publiczne, ale także podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. P. Z. Ł. jest podmiotem wykonującym zadania publiczne, a przez to objętym regulacją powyższego unormowania. Jak wskazano w wyroku NSA z 5.04.2013 r., I OSK 89/13, ustawodawca w art. 34 ustawy z dnia 13 października 1995 r. - Prawo łowieckie (Dz. U. z 2002 r. Nr 42, poz. 372) przekazał temu podmiotowi szereg zadań z zakresu administracji publicznej, w tym m.in. w zakresie zachowania i rozwoju populacji zwierząt łownych i innych dziko żyjących. P. Z. Ł. realizuje również inne zadania powierzone mu przez ministra właściwego do spraw ochrony środowiska. Wymienione zadania nałożone na Związek w drodze ustawy ze względu na ich cel mają charakter publiczny, dlatego informacja o działalności jego organów, określonych w ustawie, winna być udzielana na wniosek tak prasy, jak i każdego obywatela RP na podstawie przepisów u.d.i.p.

Z art. 42 ust. 9 u.p.ł. wynika zaś, że działalność P. Z. Ł. obejmuje ustalanie wysokości opłat za szkolenie i egzaminowanie na uprawnienia do wykonywania polowania, zaś Związek uwzględnia przy tym poniesione koszty. Skarżący domagał się wskazania przez organ wysokości poszczególnych kosztów szkolenia i egzaminu uprawniającego do wykonywania polowania, a zatem jego wniosek dotyczył informacji na temat zadań mieszczących się w ramach działalności wykonywanej przez P. Z. Ł. w imieniu Państwa. PZŁ wydaje państwowe uprawnienia do polowania, które musi zostać poprzedzone ukończeniem szkolenia i zdaniem egzaminu, organizowanych przez Związek, więc informacja o tym jest informacją publiczną. Takie też stanowisko zajął np. WSA w Lublinie w prawomocnym wyroku w sprawie II SA/Lu 148/13, rozpatrując skargę na odmowę udzielenia identycznej informacji dotyczącej takiego samego szkolenia dla nowostępujących, tyle że w innym roku.

Organ w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie uzasadniając to faktem, że pismem z [...] września 2015 r. wezwał skarżącego do wykazania interesu publicznego, ponieważ żądana informacja ma charakter informacji przetworzonej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 1 i art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. – dalej przywoływana jako P.p.s.a.), sąd sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej m.in. przez rozpoznawanie skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a. Należy przy tym zaznaczyć, że w analizowanej sprawie będzie miał zastosowania art. 149 P.p.s.a. w treści obowiązującej przed nowelizacją dokonaną ustawą z dnia 9 kwietnia 2015 r. o zmianie ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. poz. 658). Stosownie bowiem do treści art. 2 w zw. z art. 1 pkt 40 cyt. ustawy, art. 149 P.p.s.a. do postępowań wszczętych przez dniem jej wejścia w życie, tj. 15 sierpnia 2015 r., stosuje się w brzmieniu dotychczasowym. Skarga w analizowanej sprawie została złożona [...] października 2014 r. Stosownie do art. 149 § 1 P.p.s.a., sąd uwzględniając skargę na bezczynność organów zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Stosownie zaś do § 2 cytowanego przepisu sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1, może ponadto orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 P.p.s.a.

Przedmiotem rozpoznawanej skargi pozostawała bezczynność ZO PZŁ we W. w załatwieniu wniosku z dnia [...] września 2014 r. złożonego przez K. M. o udzielenie informacji prasowej. Występujący z wnioskiem wskazał jako podstawę uzasadniającą wystąpienie z wnioskiem art. 4 ust. 1 i art. 11 ust. 1 Prawa prasowego. Treść wniosku oraz forma pisma, w jakiej został złożony, nie pozostawia wątpliwości, że pochodzi on od dziennika "Ł.", a zatem od prasy w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 1 i 5 Prawa prasowego, nie zaś od K. M. jako osoby fizycznej. Wskazać należy, że w rozumieniu tej ustawy pojęcie "prasa" obejmuje również zespoły ludzi i poszczególne osoby zajmujące się działalnością dziennikarską (pkt 1), zaś dziennikarzem jest osoba zajmująca się redagowaniem, tworzeniem lub przygotowywaniem materiałów prasowych, pozostająca w stosunku pracy z redakcją albo zajmująca się taką działalnością na rzecz i z upoważnienia redakcji. Wprawdzie wskazana osoba nie powoływała się we wniosku na żadne pełnomocnictwo, jednak należy zauważyć, że przedmiotowy wniosek został w nagłówku oznaczony logo dziennika "Ł.", złożony na druku firmowym redakcji z podaniem danych w tym numeru rejestru sądowego, numerów telefonów, faxów, adresów poczty elektronicznej i strony internetowej, zaś jako jego podstawę prawną wskazano przepisy Prawa prasowego. Brak jest zatem podstaw, by przyjąć, że z wnioskiem o udzielenie informacji w niniejszej sprawie K. M. występował w imieniu własnym, a nie jako dziennikarz dziennika "Ł.". W takiej sytuacji interes prawny w sprawie zainicjowanej tym wnioskiem będzie miał dziennik, a w konsekwencji redaktorowi naczelnemu (w niniejszej sprawie P. G.) takiego dziennika - jako osobie kierującej na mocy art. 25 ust. 1 Prawa prasowego jego redakcją – przysługuje legitymacja do wniesienia skargi w takim postępowaniu (vide: wyroki WSA w Lublinie z 6.05.2014 r., II SAB/Lu 147/14 i z 20.05.2014 r., wyrok WSA w Warszawie z 11.09.2014 r., II SAB/Wa 328/14, baza orzeczeń nsa.gov.pl).

W orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowany jest pogląd (vide: m.in. wyrok NSA z 24.05.2006 r., I OSK 601/05, LEX nr 236545 ), że skarga na bezczynność w zakresie udzielenia informacji publicznej jest dopuszczalna bez uprzedniego wzywania do usunięcia naruszenia prawa w trybie art. 52 § 3 P.p.s.a.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Prawa prasowego, przedsiębiorcy i podmioty niezaliczone do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku są obowiązane do udzielenia prasie informacji o swojej działalności, o ile na podstawie odrębnych przepisów informacja nie jest objęta tajemnicą lub nie narusza prawa do prywatności. Natomiast zgodnie z art. 3a tej ustawy, w zakresie prawa dostępu prasy do informacji publicznej stosuje się przepisy u.d.i.p.

Z powyższych regulacji wynika, że udostępnianie informacji publicznej prasie odbywa się w trybie u.d.i.p. Natomiast art. 4 ust. 1 Prawa prasowego poszerza katalog podmiotów zobowiązanych do udzielania prasie informacji o podmioty niewymienione w ustawie, tj. o przedsiębiorców i podmioty niezaliczone do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku. Rozszerzenie uprawnienia wynikającego z art. 61 Konstytucji oraz u.d.i.p. ma na względzie zadania, jakie pełni prasa w demokratycznym społeczeństwie (por. E. Czarny-Drożdzejko, Karna ochrona prawa do informacji publicznej, LEX nr 51998). Dla wskazania właściwego trybu dostępu do określonej informacji w sytuacji, gdy wnioskuje o nią prasa, decydujące znaczenie ma ocena charakteru tej informacji oraz adresata wniosku. Jeżeli wniosek taki będzie dotyczył informacji publicznej i zostanie skierowany do podmiotu zobowiązanego na mocy art. 4 ust. 1 u.d.i.p. do udostępniania informacji publicznej, właściwym dla jego załatwienia będzie tryb określony w przepisach u.d.i.p. W przypadku, gdy podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej prasie informacji tej nie udziela i nie wydaje w tym przedmiocie żadnego aktu, redaktorowi naczelnemu czasopisma przysługuje skarga do sądu administracyjnego na bezczynność na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 w zw. z art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. (vide: wyroki NSA z 5.04.2013 r., I OSK 89/13, z 12.04.2013 r., I OSK 319/14; z 18.09.2014 r., I OSK 2745/13; baza orzeczeń nsa.gov.pl).

Analizując treść pisma z [...] października 2014 r. zatytułowanego "skarga na bezczynność w udzieleniu informacji prasowej", w szczególności podniesionych w nim zarzutów i powołanych podstaw prawnych oraz motywów uzasadnienia uznać należało, że w istocie przedmiotem zaskarżenia pozostawała bezczynność w udzieleniu informacji publicznej, a nie prasowej.

Dla oceny, czy organ pozostaje w bezczynności w zakresie udzielenia informacji publicznej, istotne znaczenie ma ustalenie, czy dysponuje on (art. 4 ust. 3 u.d.i.p.) informacją, która jest informacją publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 i 6 ustawy oraz czy jest on podmiotem zobowiązanym do udostępnienia tej informacji. Stosownie do treści art. 4 ust. 3 u.d.i.p., podmioty określone w ust. 1 i 2 tego artykułu są zobowiązane do udzielenia informacji, jeśli są w jej posiadaniu. W dalszej kolejności ustaleniu podlega, czy organ udostępnił żądaną informację (lub podjął inne ustawą określone czynności) w określonym ustawą terminie (art. 13 ust. 1 i 2 u.d.i.p.).

Bezczynność organu zachodzi wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale – mimo istnienia ustawowego obowiązku – nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności określonej w art. 3 § 2 pkt 1-4a P.p.s.a. (por. T. Woś [w:] T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2011, s. 109). Na gruncie u.d.i.p. przez bezczynność organu rozumieć należy sytuację, w której organ zobowiązany do podjęcia czynności materialno-technicznej w przedmiocie informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje. Natomiast stanowisko organu o odmowie udzielenia informacji winno przybrać procesową formę decyzji administracyjnej (art. 16 u.d.i.p.), co uzasadnia stosowanie w tym zakresie przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267 ). Jeżeli jednak żądanie nie dotyczy informacji publicznej, organ odmawia jej udostępnienia zwykłym pismem, sporządzonym z zachowaniem przewidzianych terminów.

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że zgodnie z art. 4 ust. 1 u.d.i.p., do udzielenia informacji publicznej zobowiązane są nie tylko władze publiczne, ale także inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności: podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. Termin "zadania publiczne" jest bowiem pojęciem szerszym od terminu "zadania władzy publicznej" (art. 61 Konstytucji RP). Pojęcia te różnią się przede wszystkim zakresem podmiotowym, bowiem zadania władzy publicznej mogą być realizowane przez organy tej władzy lub podmioty, którym zadania te zostały powierzone w oparciu o konkretne unormowania ustawowe. Pojęcie "zadanie publiczne" użyte w art. 4 ustawy w odniesieniu do pojęcia "zadanie władzy publicznej" użytego w art. 61 Konstytucji RP, ignoruje element podmiotowy i oznacza, że zadania publiczne mogą być wykonywane przez różne podmioty niebędące organami władzy i bez konieczności ustawowego przekazywania tych zadań (vide: wyrok NSA z 13.12.2013 r., I OSK 1858/13; baza orzeczeń nsa.gov.pl).

Niewątpliwie P. Z. Ł. jest podmiotem wykonującym zadania publiczne, a przez to objętym regulacją art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. Powyższe stanowisko jest ugruntowane w orzecznictwie (vide: wyroki NSA z 28.11.2013 r., I OZ 1155/13, z 5.04.2013 r., I OSK 89/13; z 18.09.2014 r., I OSK 2745/13; baza orzeczeń nsa. gov.pl). Zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy Prawo łowieckie, P. Z. Ł. jest zrzeszeniem osób fizycznych i prawnych, które prowadzą gospodarkę łowiecką poprzez hodowlę i pozyskiwanie zwierzyny oraz działają na rzecz jej ochrony poprzez regulacje liczebności populacji zwierząt łownych. Zaś łowiectwo, jako element ochrony środowiska przyrodniczego, w rozumieniu ustawy oznacza ochronę zwierząt łownych (zwierzyny) i gospodarowanie ich zasobami w zgodzie z zasadami ekologii oraz zasadami racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej i rybackiej (art. 1 tej ustawy). Zwierzęta łowne w stanie wolnym, jako dobro ogólnonarodowe, stanowią własność Skarbu Państwa (art. 2 cyt. ustawy). Natomiast ustawodawca w art. 34 ustawy Prawo łowieckie przekazał temu podmiotowi szereg zadań z zakresu administracji publicznej, w tym m.in.: prowadzenie gospodarki łowieckiej w obwodach wyłączonych z wydzierżawienia i w obwodach wydzierżawionych przez koła łowieckie, troskę o rozwój łowiectwa i współdziałanie z administracją rządową i samorządową, jednostkami organizacyjnymi Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe i parkami narodowymi oraz organizacjami społecznymi w ochronie środowiska przyrodniczego, a także w zachowaniu i rozwoju populacji zwierząt łownych i innych dziko żyjących. Związek realizuje również inne zadania powierzone mu przez ministra właściwego do spraw ochrony środowiska. Wymienione zadania, nałożone na związek w drodze ustawy, ze względu na ich cel mają charakter publiczny (vide: R. Stec: "Uprawianie łowiectwa i prowadzenie gospodarki łowieckiej. Uwarunkowania administracyjnoprawne, cywilnoprawne i organizacyjne"). O publicznoprawnym charakterze działalności P. Z. Ł. świadczy także konieczność odbycia przez osoby ubiegające się o uprawnienia do polowania szkolenia prowadzonego przez Z. (art. 42 ust. 4-7 ustawy Prawo łowieckie). Wymaga podkreślenia, że powyższe zadania mogą być realizowane również przez organy statutowe P. Z. Ł. - zarządy okręgowe (art. 32a ust. 4 cyt. ustawy).

Zatem, w świetle przepisów ustawy Prawo łowieckie, P. Z. Ł. wykonuje m.in. zadania administracji państwowej związane z wyrażonym w art. 5 oraz art. 74 ust. 2 Konstytucji obowiązkiem ochrony środowiska naturalnego (vide: motywy uzasadnienia do wyroku TK z 6.11.2012 r., K 21/11, opubl. OTK-A 2012/10/119).

Mając powyższe na uwadze do oceny pozostała kwestia, czy żądane wnioskiem z dnia [...] września 2014 r. informacje mieszczą się w zakresie rzeczowym pojęcia informacji publicznej.

Sąd zważył w tym względzie, że zakres pojęcia informacji publicznej interpretować należy szeroko, uwzględniając okoliczność, iż prawo do dostępu do informacji publicznej jest konstytucyjnym prawem podmiotowym wyrażonym w art. 61 ust. 1 Konstytucji, zgodnie z którym obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz podmiotów pełniących funkcje publiczne. Naczelny Sąd Administracyjny zwracał uwagę, że ustawodawca, formułując w art. 61 Konstytucji zasadę "prawa do informacji", wyznaczył tym samym podstawowe reguły wykładni tego uprawnienia. Jeżeli bowiem stanowi ono prawo konstytucyjne, to ustawy określające tryb dostępu do informacji powinny być interpretowane w taki sposób, aby gwarantować obywatelom i innym osobom oraz jednostkom szerokie uprawnienia w tym zakresie, a wszelkie wyjątki winny być rozumiane wąsko. Oznacza to stosowanie w odniesieniu do tych ustaw takich zasad wykładni, które sprzyjają poszerzaniu, a nie zawężaniu obowiązku informacyjnego (vide: wyrok NSA z 14.11.2003 r., II SAB 199/03 oraz wyrok NSA z 7.12.2010 r., I OSK 1774/10, baza orzeczeń nsa.gov.pl ).

Zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.i.p., informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 tej ustawy. Art. 6 ustawy zawiera przykładowy, otwarty katalog typowych informacji publicznych. Dlatego też doktryna oraz orzecznictwo sądowe w oparciu o ogólną formułę ustawy, a także konstytucyjną konstrukcję prawa do informacji publicznej, za informację publiczną uznaje wszelkie informacje dotyczące faktów zarówno wytworzonych przez władzę publiczną lub inny podmiot wykonujący funkcje publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują bądź gospodarują mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa w zakresie powierzonych kompetencji (vide: wyroki NSA z 18.09.2008 r., I OSK 315/08, z 30.10.2002 r., II SA 181/02, z 20.10.2002 r., II SA 1956/02, z 30.10.2002 r., II SA 2036-2037/02; baza orzeczeń nsa.gov.pl oraz M. Jaśkowska "Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Toruń 2002, s. 28). Ponadto informację publiczną w myśl art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c i f ustawy, stanowią informacje o podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1, w tym o przedmiocie ich działalności i kompetencjach oraz o podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 3-5, w tym majątku, którym dysponują.

O omawianym już uprzednio publicznoprawnym charakterze działalności P. Z. Ł. świadczy także konieczność odbycia, przez osoby ubiegające się o uprawnienia do polowania, szkolenia prowadzonego przez Z., za które ustala on wysokość opłat, uwzględniając poniesione koszty (art. 42 ust. 4-9 ustawy Prawo łowieckie). Tym samym organizacja takich szkoleń (kursów) należy do powierzonych P. Z. Ł. zadań publicznych. W konsekwencji informacje dotyczące kosztów tych szkoleń i ich dat oraz ilości osób biorących w nich udział uznać należy za informacje publiczne (vide: postanowienie WSA w Lublinie z 29.10.2013 r., II SA.LU 148/13). Także w wyroku z 18.09.2014 r., I OSK 2745/13, NSA wywiódł, że publicznoprawny charakter niektórych kompetencji PZŁ skutkuje uznaniem, iż informacje odnoszące się do organizowania przez Związek szkoleń dla nowych członków oraz wydatkowanych na ten cel środków stanowią informację publiczną.

Sąd nie podziela poglądu Z., że żądana informacja ma charakter informacji przetworzonej. Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., prawo do informacji publicznej obejmuje uprawnienia do uzyskania informacji publicznej, w tym uzyskania informacji przetworzonej w takim zakresie, w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego. Jak się przyjmuje w orzecznictwie, jakkolwiek "informacja publiczna przetworzona" nie posiada na gruncie obowiązującego prawa swojej definicji legalnej, to można wskazać, że charakter taki mogą mieć dane publiczne, które co do zasady wymagają dokonania stosownych analiz, obliczeń, zestawień statystycznych, ekspertyz, połączonych z zaangażowaniem w ich pozyskanie określonych środków osobowych i finansowych organu, innych niż te wykorzystywane w bieżącej działalności. Uzyskanie żądanych przez wnioskodawcę informacji wiązać się zatem musi z potrzebą ich odpowiedniego przetworzenia, co nie zawsze należy utożsamiać z wytworzeniem rodzajowo nowej informacji. Przetworzenie może bowiem polegać np. na wydobyciu poszczególnych informacji cząstkowych z posiadanych przez organ zbiorów dokumentów (które to zbiory mogą być prowadzone w sposób uniemożliwiający proste udostępnienie gromadzonych w nich danych) i odpowiednim ich przygotowaniu na potrzeby wnioskodawcy. Tym samym również suma informacji prostych, w zależności od wiążącej się z ich pozyskaniem wysokości nakładów, jakie musi ponieść organ, czasochłonności, liczby zaangażowanych pracowników – może być traktowana jako informacja przetworzona (vide: wyrok NSA z 4.08.2015 r., I OSK 1645/14, LEX nr 1770329). W przedmiotowej sprawie organ w żaden sposób nie uzasadnił, aby informacje żądane przez skarżącego miały właśnie taki charakter i Sąd biorąc pod uwagę treść wniosku nie doszedł do wniosku o konieczności przetworzenia przez organ żądanych w nim informacji w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p.

Skoro więc ZO PZŁ we W. będąc, jak wykazano, podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej, w której posiadaniu się znajduje (czego nie kwestionował) żądanej wnioskiem z [...] września 2014 r., nie udostępnił jej prasie w terminie wymaganym u.d.i.p., jak też do dnia rozprawy, należało uznać, że pozostaje w bezczynności. Z tych przyczyn na podstawie art. 149 § 1 P.p.s.a. zobowiązany został do załatwienia wniosku skarżącego w terminie 14 dni od dnia zwrotu akt wraz z prawomocnym wyrokiem (art. 286 § 2 P.p.s.a.).

Zgodnie z art. 149 § 1 zd. 2 P.p.s.a., sąd uwzględniając skargę na bezczynność, jednocześnie stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa, a stosownie do § 2 w przypadku uwzględnienia skargi sąd może orzec z urzędu lub na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny. Oceniając tę kwestę Sąd wziął pod uwagę przede wszystkim fakt, że zwłoki w działaniu organu w żaden sposób nie usprawiedliwiał charakter oraz zakres żądanych informacji. Ponadto istotne znaczenie miała okoliczność, że bezczynność trwała 1 rok i nie ustała nawet w wyniku złożenia skargi (która została przekazana Sądowi dopiero po 11 miesiącach (sic!)), a informacje, których miał udzielić organ, były nieskomplikowane. Uwzględniając rażący charakter naruszenia prawa w niniejszej sprawie Sąd na zasadzie art. 149 § 2 w zw. z art. 154 § 6 P.p.s.a. wymierzył zatem organowi grzywnę w wysokości 500 zł. Wysokość wymierzonej grzywny odpowiadała kryteriom wskazanym w art. 154 § 6 P.p.s.a., a nadto jest adekwatna do długiego i nieuzasadnionego żadnymi racjonalnymi przyczynami okresu bezczynności tego podmiotu.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto na podstawie art. 200 P.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr z 2013 r. poz. 490) z uwzględnieniem uiszczonych przez skarżącego wpisu w kwocie zł (§ 2 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz. U. Nr 221, poz. 2193) oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.